انیمیشن پونیو اثری از استاد میازاکی

پونیوی دوست داشتنی من

روی دریای آرام فقط صدای سوت کشتی های پر نور می آید اما در همین هنگام، زیر دریا هیاهویی به پاست . دنیایی پر از رنگهای زنده و موجودات عجیبی که با دیدنشان آرزو میکنی که ایکاش میتوانستی لحظه ای در آغوششان بگیری و هم رنگشان شوی بنفش، صورتی، نیلی، فیروزه ای، سبز...

جادوگری که در حال رنگ پراکندن در قعر دریاست، خالق این موجودات و در واقع پدرشان است و از آنها مراقبت میکند. نمیدانم چرا در این انیمیشن هم  مانند زندگیه واقعی اسم زندانی کردن برای آدم بزرگها مواظب بودن است!

اما در یکی از همین حفره های ظاهرا امن، پونیو با  خواهران و برادرانش زندگی میکند که تمایل عجیبی به شکستن قوانین و قواعد دست و پاگیر دارد، پونیو ماهی قرمزیست که حتی قیافه  اش با ماهی قرمزهای معمولی فرق دارد. قیافه ای مهربان و در عین حال شیطان که  تصمیم میگیرد از شر زندانی بودن در قعر دریا خلاص شود و آزادانه برای باقی زندگیش تصمیم بگیرد. کاری که در دنیای واقعی خیلی از ما هنوز جسارت و یا فرصت انجام آن را پیدا نکرده ایم.

انیمیشن پونیو بی شک یکی از معدود انیمیشنهائیست که در آن شخصیت منفی وجود ندارد و دنیای بسیار مثبتی را به تصویر میکشد که شاید برای خوابهایمان هم  زیادی رویایی باشد. حس آرامشی که حتی در زمان طغیان دریا  وجود دارد هر بیننده ای را به یاد قصه های شاه پریون می اندازد. ریتم بسیار ساده و به دور از پیچیدگیه این انیمیشن و صد البته استفاده از رنگهای به شدت زنده و شارپ، شوق دنبال کردن کوچکترین حرکت کاراکترها را صد چندان کرده

سوسکه پسری که در خانه ای روی صخره و در کنار دریا با مادرش ریزا زندگی میکند پونیو را در حالیکه در یک ظرف شیشه ای گیر کرده پیدا میکند و به او علاقه مند میشود و این علاقه اینقدر پاک و خالص است که پونیو تصمیم میگیرد در کنار او بماند...

اولین کاری که از میازاکی کارگردان این انیمیشن زیبا دیدم برایم چندان دلچسب نبود چون توقعم را از یک انیمیشن برآورده نکرد و اصلا نتوانستم ارتباط خوبی با آن برقرار کنم. اما این پونیوی دوست داشتنی نه تنها یک انیمیشن حال خوب کن است بلکه به جرات میتوان گفت پتانسیل جوابگویی به طیف وسیعی از دوستداران انیمیشن را دارد. استفاده صحیح از رنگها، حرکات بسیار نرم و بجای کاراکترها، ایجاد فضاهای کارت پستالی در سراسر این انیمیشن به همراه شیطنت های شیرین پونیو از نکات مثبت این کار است.

 قسمتی که پونیو از پدرش با قلدری دست و پا میخواهد  بی نظیرترین بخش این انیمیشن  و تلاشش را برای کمک کردن به سوسکه حمل بر قدردانیش از سوسکه تلقی میکنم و مرا به فکر فرو میبرد که چه زیبا بود اگر در دنیای خارج از انیمیشن ها و فیلمها، ما هم اینگونه قدرشناس هم می بودیم. به عقیده من این انیمیشن جدای از فضای بسیار شاد، کودکانه و خودمانی، حاوی نکات عمیقیست که به بیننده انسانیت، وفاداری و عشق را یادآور میشود و در گیرو دار شلوغی و روزمرگیه این زندگیه ماشینی، حتی همین اندک اندیشیدن به این مفاهیم نیز خوشایند است.

پیاده سازی تلاطم امواج دریا به نظر من سخت ترین کاریست که در انیمیشن ها انجام میشود و خوشحالم که اینکار در این انیمیشن، تمام و کمال اجرا شده، خیلی نرم، واقعی و در عین حال کارتونی، به گونه ای که همواره در طول دیدن پونیو دوست داری طوفان ادامه پیدا کند و از دیدنش لذت ببری، حس کنی باد به صورتت میکوبد و آرزو کنی کاش  میتوانستی همراه پونیو بر روی این امواج  بدوی!

حرکت امواج دریا بر روی صخره ها هم خیلی خوب از آب درآمده و یکی از جذابیتهای بصری این انیمیشن به شمار میرود اما از تمام این بخشها شیرین تر رفتار منحصر به فرد پونیو هنگام قهر و عصبانیت است که به نظر من از اصلیترین دلایل جذاب بودن کاراکتر پونیو در این انیمیشن زیباست

و در پایان: آقای میازاکی مرسی که ساده به یادمان آوردی آزاد بودن را و تعظیم برای خلق دنیایی به دور از پلیدی حتی برای 80 دقیقه!